Wielersport-column ‘Heb ik mijn tanden nog?’

Voor ik er eigenlijk erg in heb is het al gebeurd. Ik zit op de grond en ben een beetje beduusd. Even bijkomen hoor, maar dan ga ik gewoon weer verder.

Mijn eerste koersen dit seizoen zijn nog niet erg succesvol verlopen. Het is inmiddels mijn derde seizoen, maar het voelt soms als mijn eerste. Ook vorig jaar begon mijn seizoen moeizaam. Misschien hoort dat gewoon bij mij, kom ik altijd een beetje langzaam op gang.

Wacht, ik zie iets roods op mijn brillenlens zitten. Dat is vast bloed. Ik kijk naar beneden en er druppelen flink wat bloeddruppels op mijn shirt en broek. Misschien is verder rijden toch geen optie meer.

Het weer hielp natuurlijk ook niet mee. Zeurde ik vorig jaar dat we pas in mei zonder armstukken konden koersen, dit jaar worden alle koers-don’ts verbroken vanwege de kou. Mutsen gaan op, langgemouwde thermo-shirts gaan aan. Daarover heen nog een shirt met lange mouwen, of in elk geval armstukken. En lange, dikke handschoenen. Dingen die normaal een absolute no-go zijn. Maar nu moest het. Anders waren er aan het einde van de koers lichaamsdelen bevroren geweest.

Het eerste dat ik vraag aan de mevrouw die bij me komt is ‘heb ik mijn tanden nog?’. Gerustgesteld met het antwoord zegt ze me wel meteen dat ik een snee heb bij mijn oog en dat er gehecht zal moeten worden.

Eindelijk begon het lekker te gaan. Had die ene koers in België nu net niet op de ochtend zelf haar parkoers veranderd, dan was dat ook goed gegaan. Of was de klim die er ineens in zat eigenlijk het probleem niet? Was het gewoon de verschrikkelijke versnelling die Thalita de Jong erna inzette die me de das omdeed? In elk geval begon het beter te gaan. En in Oploo ging het voor het eerst prima. Ondanks de sneeuwbui die nog naar beneden kwam.

Als de mevrouw me verbindt wordt ik een beetje duizelig, dus legt ze me op mijn zij. Vanwege de kou krijg ik een deken over me heen. Ik zie eruit als een zwaar gewonde. Maar ik sta zelf op en loop naar de auto die me naar de EHBO brengt.

Schrikreactie
Het peloton in Oploo is nerveus. Ik laat me dus een beetje naar achteren zakken, want daar is meer ruimte. Ik wil net wat drinken en heb mijn bidon al gepakt. Plots remmen een paar meiden direct voor me. In een schrikreactie knijp ik met mijn vrije hand m’n rem hard in. Laat dat nu net mijn linkerhand zijn… Een val direct op mijn gezicht is het resultaat. Ook heb ik een gekneusde rechterpink – maar hoe dat is gebeurd is mij nog steeds een raadsel. De restjes val zijn nog steeds op mijn gezicht af te lezen, maar ik ben inmiddels niet meer afschrikwekkend.

Omgaan met teleurstellingen hoort ook bij wielrennen. Of dit nu een valpartij of een slechte uitslag is. Dus terwijl ik weer bijkom van de val zal ik juist het goede gevoel van deze wedstrijd meenemen en mij weer focussen én verheugen op de volgende wedstrijden die ik rijd. Want ik heb mijn tanden nog. En de rest heelt vanzelf.

Olympische droom (in duigen)

Tom Boonen heeft besloten in zijn opbouw naar de Olympische Spelen niet deel te nemen aan de Tour de France. Mark Cavendish wil juist zowel de groene trui als de Olympische titel binnenhalen. Marianne Vos komt in Londen niet in actie op de baan, om haar kansen op de wegwedstrijd zo veel mogelijk te vergroten. Kirsten Wild doet het juist andersom. Bij de Nederlandse mannen heeft ook Boonen’s ploeggenoot Niki Terpstra – de enige die al zeker is van Olympische deelname – besloten de Tour de France over te slaan.

Eens in de vier jaar moeten topsporters hun meestal toch al zo volle wedstrijdprogramma ook nog eens optimaal proberen te combineren met die belangrijke Olympische Spelen. Het winnen van de Olympische titel is voor veel topsporters het summum. Een kroon op de carrière, zodat velen na een medaille op dit evenement dan ook vaak besluiten te stoppen. Om de carrière op het hoogtepunt af te sluiten. Van een Boonen en Cavendish hopen we dat ze na deze Olympische Spelen in Londen nog even doorgaan. En dat zal ook wel. Maar dit Olympische jaar zal maar voor één van de renners en rensters uitpakken zoals gepland. Slechts één van hen mag de gouden medaille omhangen en slechts één van hen heeft profijt van het aangepaste wedstrijdprogramma in het Olympische jaar. En dat is best een beetje cru, vind ik.

Het is niet zoals bijvoorbeeld bij voetbal, dat er ruim twintig man mee kunnen delen in de overwinning en dat ze met resultaat hun wedstrijdprogramma bij de commerciële clubs hebben omgegooid. En dat je, zelfs als de winst of het podium niet worden gehaald, jezelf in elk geval nog enigszins tevreden kunt stellen met het feit dat je de poule-fase hebt overleefd, de kwartfinale hebt gehaald, of überhaupt door de kwalificaties bent gekomen. Dat is bij wielrennen niet zo. Slechts één man en één vrouw winnen. Alle 200 anderen in het peloton verliezen. Zwart-wit. Hoe wrang moet het zijn als Tom Boonen zijn zevende deelname aan de Tour heeft laten lopen en Mark Cavendish vervolgens de Olympische titel voor zijn neus wegkaapt? En dat eventueel ook nog na het behalen van de groene trui?! Of hoe moet Marianne Vos zich voelen als Giorgia Bronzini na twee keer op het WK ook bij de Olympische Spelen nipt van haar wint? En ze op de baan dus ook geen kans meer heeft op goud? De frustratie lijkt me ondraaglijk. Het is maar goed dat ik geen topsporter ben, want ik weet niet hoe ik met die druk zou omgaan. Geef mij nog maar gewoon even de druk om een keer een klassieker of criterium uit te rijden. Dat is mij al groots genoeg.

Foto: Cycling News

Wegdromen bij Wevelgem

In gedachten sta ik er al aan de start. Ik ben er helemaal klaar voor. Ik heb de hele winter goed getraind en in de wedstrijden tot nu toe heb ik mooi mee gekund met het peloton. Ik heb in de eerste maand van seizoen 2012 opnieuw flinke stappen gemaakt in het eliterennen, iets wat ik had gehoopt na mijn mooie eerste wielerjaar als eliterenster, maar waar je nooit van uit kunt gaan, iets wat je niet als vanzelfsprekend mag beschouwen. Ik heb zo goed gereden dat de ploeg me besluit mee te nemen naar Gent-Wevelgem. De Vlaamse klassieker die dit jaar voor het eerst voor vrouwen wordt georganiseerd. Naast de Ronde van Vlaanderen en Omloop het Nieuwsblad is er dus nog een Female Flanders Classic bij gekomen.

PLOF!

Mijn dagdroom spat uiteen en ik zit weer gewoon in het grauwe, grijze Nederland, waar ik ondanks het slechte weer zo veel mogelijk probeer te trainen. Trainen en rust nemen, die balans is belangrijk. Het gaat goed, ik voel me sterk, maar ik heb nog geen wedstrijd gereden. Geen baanwedstrijd, geen veldrit en ook de clubkoersjes op de weg zijn nog niet begonnen. Geen idee dus of ik eigenlijk wel een stuk beter ben geworden dan vorig jaar. En of ik het niveau zou hebben om bij Gent-Wevelgem mee te mogen doen. Of het SwaboLadies cycling team überhaupt als Nederlandse clubploeg mee mag doen. Maar er zijn twee voordelen; de SwaboLadies zijn wel al meerdere malen bij Omloop het Nieuwsblad uitgenodigd. En de vrouwenwedstrijd is op dezelfde dag als de wereldbekerwedstrijd Trofeo Binda. Dus de echte internationale toppers zullen waarschijnlijk voor díe wedstrijd kiezen. Een klein kansje is daarom wel aanwezig…

En als ik daar mag starten, dan denk ik toch wel even aan Tom Boonen, hoe hij in de voorlopig laatste blauwe QuickStep-outfit die mooie wedstrijd won afgelopen jaar. Hopelijk geeft dat inspiratie.

Foto: Tim de Waele

Modderworstelen met Lars Boom

Zendt de NOS eindelijk eens een veldrit uit, omdat Lars Boom aan de start staat, rijdt-ie van de 34e startplek naar de top 10 (om er vervolgens wel een beetje doorheen te zakken – wat logisch is, nu hij zich volledig focust op het wegwielrennen), wachten ze niet eens totdat hij binnen is voordat ze weer overschakelen naar Mart in de studio. En het was wel te verwachten dat hij die winst van Boonen & Friends, een cyclocross light, niet opnieuw zou kunnen realiseren, want Lars twitterde zaterdag nog: Vandaag paar rondjes getraind op het parkoers in Namen! Echt super zwaar! Zoon zware cross heb ik in men carrière nog niet gereden denk ik! (de typefoutjes komt van Lars zelf, he). Het kan niet elk jaar feest zijn, waarbij Lars bij de eerste veldrit in het seizoen meteen wint, zoals in Zolder vorig jaar. Hij moest nu genoegen nemen met een 28e plek, wat ík in ieder geval heel knap vind. Want man!, ik zou echt niet vrijwillig op dat moeilijke parcours, in de kou en met zó veel modder een wedstrijdje gaan rijden. Echt respect voor al die mannen én vrouwen. Maar voor de Nederlandse televisie was het weer eens van tevoren rijk rekenen en de verwachtingen opkloppen, om vervolgens meteen af te kappen als de winst of de goede positie er niet meer in zit. Een beetje flauw, NOS.

Foto: VeloNews