Hoe je toch tevreden kunt zijn over een koers waar je al na 20km uit koers wordt gehaald? Omdat…
…je na drie weken vrijwel niks te hebben gedaan toch zonder ambities naar een UCI1.2-klassieker gaat.
…je meemaakt hoe Ina-Yoko Teutenberg als ’n beer begint te schreeuwen tegen Kirsten Wild, omdat er een paar AA-tjes 2 minuten voor de start doodleuk aan de voorkant van het al 40 minuten wachtende peloton komen staan.
…je er achter komt dat het soms ook gewoon wél goed gaat met het inklikken na de start.
…je niet meer zo geraakt wordt als er een valpartij is, waarbij ook iemand die je kent (oud-Swabiste N.) op het asfalt ligt – zie foto.
…je de koers meemaakt waarvan de Drentse 8-winnares zegt dat het ‘by far the coldest & most miserable day on the bike‘ was.
…je merkt dat je benen langzaam weer naar je beginnen te luisteren.
…je na te moeten lossen nog best lang tussen de auto’s blijft en dus goed kunt oefenen op daar de beste plek zoeken.
…je, nadat je dan toch eenmaal op achterstand ligt, merkt dat je meiden die je voorbij fietst en die in jouw wiel kruipen gewoon nog uit het wiel kunt rijden (sorry, niet de normale collegiale houding onder rensters die er af liggen, maar ik wilde mijn benen hier even uittesten).
…je aan het eind van de wedstrijd ziet hoe eerstejaars elite D. tweede wordt in de sprint van het 2e peloton.
…en mama-van-drie O. alsof het niks is gewoon een UCI-klassieker uitrijdt.
Dus: ja, ik ben tevreden. De verplichte rust heeft een beetje zijn werk gedaan. En nu begin ik weer langzaam op te bouwen, zodat ik de rest van mijn seizoen nog een paar leuke uitslagen kan rijden. En mijn hot pink ploegje trots kan maken.
Fotografie: Jos Kafoe
Jeanine Laudy 